ကိုထိန္လင္း သို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

ကိုထိန္ေရ ဒီရက္ပိုင္းထဲမွာ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ေၾကြလြင့္သြားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အမွတ္တရေန႔ အခမ္းအနား (၂) ပြဲကို ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၁၀)ရက္ေန႔က ရန္ကုန္မွာ၊ (၁၂)ရက္ေန႔က မႏၱေလးမွာ က်င္းပခဲ့ေတာ့ အဲဒီႏွစ္ပြဲစလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ အေလးအနက္ထားၿပီး တက္ျဖစ္ေအာင္ တက္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာလုပ္တဲ့ ပြဲမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ဆံု ျဖစ္ခဲ့ၿပီး စကားနည္းနည္းေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာထားကို ဒီေပးစာနဲ႔ ခင္ဗ်ားဆီလွမ္းေျပာလိုက္တာပါ။

          ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စၿပီး ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾကတာဟာ 1999 ခုႏွစ္၀န္းက်င္ဆိုေတာ့ရယ္၊ မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားဘ၀နဲ႔ ဆံုခဲ့ၾကတာရယ္ကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ခင္ဗ်ားတို႔ ေျမာက္ပိုင္း ေအဘီျပန္ထြက္ေျပးလားၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလ စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္ခ်လိုက္တဲ့ ကာလဆိုတာကိုလည္း သတိရမိေနပါေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အမႈတဲြ ျဖစ္ေနတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီျပန္ ရဲေဘာ္ေတြထဲက ကိုရာျပည့္၊ ကိုအငယ္ေလး၊ ကိုစံလြင္ေလး၊ ကိုရဲလင္း၊ ကိုမိုးႀကီး(မိုးေဇာ္ထြန္း)၊ ကိုဘုိဘို(မိုးေက်ာ္သူ)၊ ဖိုးေက်ာ္(ေက်ာ္၀င္းေဆြ) တို႔လည္း ေထာင္က် အက်ဥ္းသားေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေလ။ တျခားဘယ္ေတြ မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာ ရွိေသးသလဲဆိုတာ အခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိဘူး။ တျခားေထာင္ေတြမွာ ေထာင္က်ေနတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီျပန္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာကိုလည္း မေမးျဖစ္ခဲ့လို႔ မသိခဲ့ဘူး။

          ဒီမိုကေရစီေတာလွန္ေရးအတြက္ အသက္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြပ္စဲြၿပီး ႏွိပ္စက္ ညွဥ္းပန္းခဲ့ လူမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ (အဲ့ဒီတုန္းက) ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ရယူထားခဲ့တဲ့ လူေတြအေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔တစ္ေတြကို စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံေရးမွဴးနဲ႔ ေထာင္ခ်လိုက္တဲ့ သတင္းမ်ဳိးမၾကားဘဲ မေနပါဘူး။ အဲဒီသတင္းကို သူတို႔ၾကားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္မ်ဳိးေပးခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလိမ့္မယ္ထင္တယ္ ကိုထိန္ေရ။ ၿပီးေတာ့ ဘုမသိဘမသိဘဲ ခင္ဗ်ားတို႔ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ ထင္မွတ္ခဲ့၊ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသူေတြရဲ႕ အျမင္သေဘာထား ဘယ္လိုရွိခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာကိုလည္း စိတ္၀င္စားမိပါေသးတယ္။

          ဒီလူေတြက အခု ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ ခင္ဗ်ားတို႔တစ္ေတြကို စစ္အစိုးရက လႊတ္လိုက္ (တာ၀န္ေပးလိုက္) တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြလို႔ ယံုၾကည္ေနၾကတုန္းပဲလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒုကၡေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ အမွန္တရားဘက္က ငါတို႔လည္း ရပ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိး မခ်ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ခင္ဗ်ားတို႔တစ္ေတြဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ခဲ့ၾကပါဘူးလို႔ အခုအထိ သေဘာမထားႏိုင္ၾက ေသးဘူးလား။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အေျဖမွန္ ထုတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လံုေလာက္လြန္းမကေအာင္ လံုေလာက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ (ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္အုပ္စုလံုး)ရဲ႕ အျဖဴအမည္းကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္လို႔ၾကည့္လို႔ရတဲ့ ကာလရွည္ႀကီးပါ။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကုိ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္း သတ္ျဖတ္ရံုတင္မကဘဲ ႏိုင္ငံေရးဘ၀ နာလန္မထူေအာင္ ႏိုင္ငံေရးလူညြန္႕တံုးေအာင္ လုပ္ႀကံခံခဲ့ရ သူေတြ အတြက္ ႏိုင္ငံေရးနာလန္ထၿပီး ႏိုင္ငံေရးဘ၀အညြန္႔တလူလူ ျဖစ္လာခြင့္ကို ျပန္ရသင့္တဲ့ကာလလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

          ခင္ဗ်ားတို႔တစ္ေတြက ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္အဖတ္ဆယ္တဲ့၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ နဂိုအဆင့္ေနရာေတြ (ရာထူးမဟုတ္၊ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕၀င္ ရဲေဘာ္ဆိုတာ)ကို ျပန္ေရာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ႏိုးထ ရုန္းကန္တဲ့ အခမ္းအနားႏွစ္ခု က်င္းပခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေထာက္ခံအားေပးခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိၿပီးသားပါ။

          မႏၱေလးမွာ လုပ္တဲ့ ပြဲမတိုင္ခင္ တစ္ရက္ႀကိဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ (အဲဒီတုန္းက) မတရားႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းတာ ကိုမခံႏိုင္တာေၾကာင့္ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ၀န္ခံခဲ့ၾကရတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ စကား၀ိုင္းထဲက ေျပာၾကတာေတြ ၾကားရတယ္။ အေတာ့္ကို ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားခဲ့ ရၿပီး ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္လည္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ။

          ကိုထိန္ေရ ခင္ဗ်ားတို႔ အမႈတြဲထဲက ကိုရာျပည့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးေထာင္ရဲ႕ တိုက္ခန္းတစ္ခုတည္းမွာ အတူတူ ေနခဲ့ရေသးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္လို႔ သူျပန္ေျပာျပတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီမွာတုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး ၀န္ခံလာေအာင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြက ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ မလံုေလာက္ခဲ့ပါဘူး။ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီမွာ ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြပ္စြဲခံခဲ့ရတဲ့ ကိုရာျပည့္လည္း စစ္အစိုးရရဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ (၁၀) ႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အသည္းေရာင္အသား၀ါစီနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္ ဆိုတာသိရတယ္။ (၂၀၀၉) ေလာက္တုန္းက ထင္တယ္။ အဲဒီကိုရာျပည့္လည္း စစ္အစိုးရက တာ၀န္ေပးခဲ့တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးပဲလားလို႔ သူတို႔ကို ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။

          မႏၱေလးမွာ ပြဲလုပ္တဲ့ေန႔ (၁၂၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ) ရဲ႕ ညေနပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားပိတ္မသြားခင္မွာ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီတုန္းက ခင္ဗ်ားတို႔လိုပဲ ျပႆနာအရွာခံ ခဲ့ရတဲ့ ကိုဖိုးစန္းနဲ႔ စကားထိုင္ေျပာၾကေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ကိုေဌးလြင္ရယ္ ကိုသိန္းေဌးရယ္။ ကိုဖိုးစန္းက အေစာပိုင္း အဖမ္းခံထားရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရး ၀န္ခံခ်က္ဗီြဒီယိုမွတ္တမ္းေတြ ရိုက္ေပးခဲ့ရတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔ကိုလည္း ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြပ္စြဲၿပီး ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ ၀န္ခံခိုင္းခဲ့ ၾကတာတဲ့။ သူကလည္း ခံခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါေသးတယ္။ အဲဒီကာလေတြတုန္းက ေျမာက္ပိုင္း ေအဘီမွာ ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕နဲ႔ သူတို႔ကို နာခံသူေတြ၊ အဆင္ေျပသူေတြ ကပဲ ေတာ္လွန္ေရး သမားအစစ္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ်၊ အမ္အိုင္ကြ လို႔ သတ္မွတ္ခံေနရတဲ့ ကာလမ်ဳိးျဖစ္ေနခဲ့တာကိုး။ အဲဒီသေဘာမ်ဳိး ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား သေဘာတူႏိုင္မလား ကိုထိန္။

          ကိုဖိုးစန္းေျပာျပတဲ့အထဲမွာ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းေတာင္ပါေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားကို အဲဒီလူေတြက အဆိပ္ခတ္မဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြဲခ်က္တင္ၿပီး စစ္ေဆးေနတာတဲ့။ ခင္ဗ်ားက အေက်ာက္အကန္ ျငင္းေပမယ့္ ႏွိပ္စက္လြန္းလို႔ နာသထက္နာလာၿပီး မခံႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာ ခင္ဗ်ားသိမ္းထားတယ္ဆိုတဲ့ အဆိပ္ပုလင္းကို ရံုးခန္းထဲက လာယူၿပီးေပးခဲ့ရတယ္ဆိုပဲ။ ခင္ဗ်ားလက္ကို ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ေခၚလာတာကုိ ကိုဖိုးစန္းက ထိုင္ၾကည့္ေနတာတဲ့။ ခင္ဗ်ားက မွင္အိုးကို ျပၿပီး၊ ယူၿပီးေတာ့ သူတို႔နဲ႔ အတူတူႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္သြားတယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုဖိုးစန္းလည္း  ေထာက္လွမ္းေရး စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ အဖမ္းခံရေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူ ေနရခိ်န္မွာ မွင္အိုး(ပုလင္း) ကိိစၥေမးတယ္တဲ့။ ငါ့ကို ဖြက္ထားတဲ့အဆိပ္ပုလင္းေပးရမယ္ဆိုေတာ့ ငါလည္းဘာမွ ေပးစရာမရွိတာနဲ႔ မွင္ပုလင္းကို အဆိပ္ပုလင္းဆိုၿပီး အပ္လိုက္ရတာကြ လို႔ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းပါ ျပန္ေျပာျပေသးတယ္။ ကိုဖိုးစန္းက ဒီမွင္ေတြကို ဟင္းအိုးထဲခပ္ရင္ တအိုးလံုးျပာသြားမယ္ ဆိုတာေတာင္ အဲဒီေကာင္ေတြ မစဥ္းစားတတ္ဘူးလားမသိဘူး လို႔ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာေသးတယ္ဗ်။

          အဲဒီေန႔က လုပ္တဲ့ မႏၱေလးက အခမ္းအနားကို ခင္ဗ်ားက ျပန္ရမွာမို႔ မလာႏိုင္ေပမယ့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕က ဂဠဳန္နီဆရာေတာ္အပါအ၀င္ ေထာင္ထြက္ သံဃာေတာ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အထက္ဗကသ ဥကၠဌေဟာင္းကို သန္႔ဇင္အပါအ၀င္ ေထာင္ထြက္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ မိသားစုေတြနဲ႔ အတူ ရန္ကုန္ကလာၾကတဲ့ ကိုျမေအး၊ ကိုထြန္းျမင့္ေအာင္တို႔ အပါအ၀င္ (၈၈)မ်ဳိးဆက္ေတြ၊ ေမြးစားသားအသတ္ခံရတဲ့ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ စိတ္၀င္စားသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလာေရာက္ခဲ့ ၾကတယ္ဗ်။ အဲဒီအခမ္းအနားကို တက္ေရာက္လာ ၾကသူေတြ အားလံုးဟာ ပါးစပ္ကဖြင့္မေျပာၾကေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ေတြအပါအ၀င္ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီဂြင္ထဲမွာ မတရားအသတ္ခံခဲ့ၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ေတြလို႔ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တာပါပဲ ကိုထိန္ေရ။

          အဲဒီအခမ္းအနားကို လာေရာက္ၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ အပါအ၀င္ လူပုဂၢဳိလ္ေတြ အားလံုးဟာ ကိုထိန္တို႔အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးအရပါ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြဘက္က တကယ့္ အမွန္တရားဘက္က ထြက္ရပ္ျပလိုက္တဲ့ အင္အားေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္က လံုး၀ယံုၾကည္တယ္ဗ်။ မတရားမႈဆိုတာကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ဖုံးအုပ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ၿပီး လွည့္ကြက္ဆင္ မ်က္လွည့္ျပခဲ့ေပမယ့္၊ ဖြင့္ခ်ခ်ိန္တန္လို႔ ပြင့္က်လာရင္ ဗူးေပၚသလို ေပၚလာတာပဲ ဆိုတဲ့ သဘာ၀တရားကို  ဘယ္လို သေကာင့္သား အာဏာရွင္မ်ဳိးကမွ ဖီဆန္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး ကိုထိန္။ ခင္ဗ်ားတို႔လို ခံခဲ့ရတဲ့ ဘက္က လူေတြ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုး ေအာင့္အည္း ၿမိဳသိပ္ႀကိတ္မွိတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ညွဳိးႏြမ္းနစ္နာသြားမွာကို စိုးရိမ္ခဲ့တာ၊ စစ္အစိုးရဘက္က ၀မ္းသာၿပီး အသံုးခ်သြားမွာကို စိုးရိမ္ခဲ့တာ၊ ဗမာျပည္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးႀကီး တစ္ခုလံုးအေပၚ အရွိန္ဟပ္ၿပီး ထိခိုက္သြားမွာစိုးတာေတြေၾကာင့္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ စကားေျပာရင္းနဲ႔ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ခင္ဗ်ားတို႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔အတူ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဘ၀ေတြ ညွဳိးႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ခဲ့ရ၊ ႏိုင္ငံေရးဘ၀ ေသခဲ့ရတာေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္နားလည္စာနာခဲ့ပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ……..။

          အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေရးဘ၀ေတြအတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အေျခအေန အစစ္အမွန္ကို ေဖာ္ထုတ္ ဖြင့္ခ်လိုက္ၾကပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို စိတ္ဓါတ္ရွိၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက အမွန္တရားလိုလားၾကသူေတြ၊ မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္ၾကသူေတြကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ရုန္းထရပ္ျပလိုက္တာကို လက္ကမ္းႀကိဳက်မွာပါ။ ႀကိဳေနက်သူေတြ အမ်ားႀကီးကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘ၀မွာ လိုခ်င္တာက တစ္ခုတည္းပါ။ အဲ့ဒါကေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီမွာ အသတ္ခံရသူေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းခံခဲ့ရသူေတြဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ခဲ့ၾကပါဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ကိုထိန္။

          အခုအခ်ိန္အထိ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြဲခ်က္တင္ထားသူေတြနဲ႔ ယံုၾကည္လက္ခံထားသူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အင္တာနက္ တက္ေလ့မရွိလို႔ အဲ့ဒီလူေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္စား ကိုထိန္ပဲ လွမ္းၿပီးေမးေပးစမ္းပါဗ်ာ။

          မၾကာခင္တုန္းက ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာခဲ့တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးညႊန္ခ်ဳပ္ေဟာင္း ဗိုလ္ခင္ညြန္႕က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ ဦးစိန္အပါအ၀င္ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ခံရသူေတြနဲ႔ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရၿပီး ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့သူေတြဟာ ငါ့လူေတြမဟုတ္ပါဘူး လို႔ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ေပးေတာ့မွ သူတို႔မွားတယ္ဆိုတာကို လက္ခံမွာလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ ကိုထိန္းေရ။

          မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ခရီးမွာ လူ႔အသက္ေရာ ႏိုင္ငံေရးအသက္ပါ အသတ္ခံခဲ့ၾကရတဲ့၊ လူအသတ္မခံရေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးဘ၀ အသတ္ခံခဲ့ၾကရတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ အားလံုး လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ႏိုင္ငံေရးဂုဏ္သိကၡာေတြ ျပန္ရေအာင္ ၀ိုင္းၾက ၀န္းၾကဖို႔ အေရးဟာ  အမွန္တရား ျမတ္ႏိုးသူေတြ ဘယ္လိုမတရားမႈမ်ဳိးကို မဆို ဆန္႔က်င္သူေတြ၊ ဒီမိုကေရစီျမတ္ႏိုးသူေတြ အားလံုးမွာ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ခုလည္းယံုၾကည္ၿပီး ေနာင္အနာဂတ္မွာလည္း ယံုၾကည္ေနအံုးမွာပါ ကိုထိန္ေရ။

          ကိုထိန္နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ႀကီးမွာ မတရားအလုပ္ခံရသူ ရဲေဘာ္အားလံုး ႏိုင္ငံေရးဂုဏ္ သိကၡာ ျပန္လည္ေထြးပိုက္ႏိုင္တဲ့ အနာဂတ္ဘ၀မွာ ရွင္သန္ထေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ မတရားလုပ္တဲ့ သူေတြက မာယာပရိယာယ္ ၾကြယ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း မေမ့လိုက္ပါနဲ႔ဦး။

          မႏၱေလးေထာင္မွာ အတူေနခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕မိတ္ေဆြ

          ေဌးသိန္း(ေနာင္ေက်ာ္)

16.2.2012

ရန္ကုန္၊ ျမန္မာျပည္

ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္... အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ဟူ၍ သူသူငါငါ ေရးသားေနၾကသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေရာတိေရာရာ မာေဂ်လည္းပါ ဟူသည့္သေဘာျဖင့္ ေခတ္မီေအာင္ ခါေတာ္မီေရးသားျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ဦးစြာ အစီရင္ခံ တင္ျပလိုပါသည္။ 

ႏိုင္ငံေတာ္၏ ႏိုင္ငံ ေရးစနစ္သည္ ယခုအခါ ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႔ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ကူးေျပာင္းေနသည္မွာ မည္သူမွ မျငင္းႏိုင္ေသာ အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ားအား ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့သည့္ သမၼတႀကီး၏လုပ္ရပ္အေပၚ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုၾကသလို ကြ်န္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္လည္း မ်ားစြာ ေက်နပ္အားရမိပါသည္။

အနာဂတ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးသည္ အျပဳသေဘာေဆာင္စြာျဖင့္ အေကာင္း ဘက္သို႔သာ ဦးတည္သြားေတာ့မည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ပါသည္။ 

အခ်ဳိ႕ အေျမာ္အျမင္ႀကီးသူမ်ားဆိုလွ်င္ နဂိုရွိရင္းစြဲ အေရာင္မ်ားကို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ အျမန္ခြ်တ္ေနၾကသည္ကိုလည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေတြ႕ရွိရပါသည္။ 

သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးက ဒိုင္းနမစ္အသြင္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲေနေသာ္လည္း အစိုးရ၏ အခ်ဳိ႕ေသာယႏၲရားမ်ားကေတာ့ စတက္တစ္အသြင္ ယခင္ အတိုင္း မတုန္မလႈပ္ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ပိုဆိုးလာသည္မွာ ေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရမ်ားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအၾကား လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူမ်ား ဗ်ာမ်ား လာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

ယခင္က သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနတစ္ခုျဖင့္ ၿပီးသည့္ကိစၥကို ယခုအခါ ေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရသို႔ တစ္ဆင့္တင္ၿပီး ျပည္ေထာင္စု အစိုးရသို႔ ဆက္လက္ တင္ျပေနရသျဖင့္ လုပ္ငန္းၾကန္႔ၾကာမႈမ်ား ျဖစ္ေနရပါသည္။

ဥပမာ တစ္ခုတင္ျပလိုပါသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္သည္ ႐ိုးရာလက္ေ၀ွ႔ပြဲ စီစဥ္ သူတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ 

လက္ေ၀ွ႕ပြဲတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားပါလာသည္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ ေဒသအစိုးရ၏ ကက္ဘိနက္အစည္း အေ၀းသို႔ တင္ျပရပါသည္။ 

ခြင့္ျပဳခ်က္ရပါက ....အထိ ဆက္လက္တင္ျပခြင့္ ျပဳခ်က္ရယူၿပီး ထိုမွတစ္ဖန္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕ ကက္ဘိနက္အထိ တင္ျပ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူေနရသည္မွာ မျဖစ္သင့္ေသာကိစၥဟု ယူဆပါသည္။ 

ေခတ္စနစ္ႏွင့္ မေလ်ာ္ညီေသာ ဥပေဒမ်ားကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းေပးရန္ အၾကံျပဳ လိုပါေသးသည္။ 

သမၼတႀကီးသိသည့္အတိုင္း ယခုေခတ္အခါသည္ အင္တာနက္၊ အီးေမးလ္ကို အသံုးျပဳ၍ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရး လုပ္ငန္းမ်ား တြင္က်ယ္စြာ ေဆာင္ရြက္ေနရသည့္ ေခတ္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ထို႔ျပင္ အဆင့္ဆင့္ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ႀကိဳးနီစနစ္အတြင္း ျပည္သူမ်ားသာမက အစိုးရယႏၲရားကို ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ ၀န္ထမ္းမ်ားပါ ပိတ္မိေနၾကပါသည္။ 

မည္သည့္လုပ္ငန္းတြင္မဆို လိုက္နာရန္ခက္ခဲေသာ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ား၊ မ်ားျပားလွသည့္ လုပ္ငန္းအဆင့္မ်ား ခ်မွတ္ထားသျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးမႈမ်ား၊ ခြင့္ျပဳလိုသည္ကို ခြင့္ျပဳႏိုင္ၿပီး ခြင့္မျပဳလိုသည္ကို ခြင့္မျပဳႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ား ျဖစ္ေပၚေနပါသည္။ 

ေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းမ်ားဘက္မွလည္း အထက္အဆင့္ဆိုသူမ်ားသည္ သူတို႔ကို မည္သည့္လုပ္ပိုင္ခြင့္မွမေပးဘဲ ျဖစ္ေပၚ လာမည့္ျပႆနာမ်ားကိုသာ တာ၀န္ခံခိုင္းေနသည္ဟူေသာအသံမ်ား ၾကားေနရသလို အထက္မူ၀ါဒခ်မွတ္သူမ်ားထံမွလည္း ေအာက္ေျခသို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပိုမို ေပးၿပီး တာ၀န္ယူလိုစိတ္ ေမြးေစေသာ္လည္း အစစအရာရာ အထက္သို႔သာ တင္ျပေနသည္ ဟူသည့္အသံမ်ား ၾကားေနရပါသည္။

အထက္ႏွင့္ေအာက္ အျပန္အလွန္ လက္ညႇိဳးထိုးေနသည့္ အထဲတြင္ ျပည္သူမ်ားမွာ ကြ်ဲႏွစ္ေကာင္ ၾကားက ေျမစာပင္ဘ၀မ်ဳိးျဖင့္ လုပ္ငန္းမ်ား ခက္ခဲေႏွာင့္ေႏွးေနရပါသည္။ 

ဤေနရာတြင္ အထက္ႏွင့္ေအာက္ ၾကားမွ အလယ္အလတ္အဆင့္ တာ၀န္ ရွိသူမ်ား၏ မွန္ကန္ေသာမူ၀ါဒ ခ်မွတ္မႈသည္ အေရးႀကီး သည္ဟု ထင္ပါသည္။

သေဘၤာသားမ်ားကို ကားသြင္းခြင့္ေပးမည္ဆိုၿပီး မည္သည့္ေမာ္ဒယ္ျဖစ္ရမည္၊ အသစ္ျဖစ္ရမည္၊ ဘယ္ေမာင္းျဖစ္ရမည္၊ ေဈး မည္မွ်ျဖစ္ရမည္ စသျဖင့္ မူခ် မွတ္လိုက္ေသာအခါ ထို မူေဘာင္ အတြင္းမွ မည္သည့္ကားမွ၀ယ္မရသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ မျဖစ္သင့္ေသာကိစၥပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ေပးကားေပး၏ မရ မဟုတ္ဘဲ မရေအာင္ေပးျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါသည္။ 

ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား မ်ားေလေလ လုပ္ေဆာင္ရခက္ေလေလ၊ မသမာမႈ မ်ားလာေလေလပင္ျဖစ္ပါသည္။

ျပည္သူမ်ား ျဖစ္ေစလိုသည္မွာ လုပ္ငန္းတိုင္းတြင္ ရွင္းလင္းေသာ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားျဖင့္ နည္းပါးေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားသာ ထားရွိေစလိုၾကပါသည္။ 

သို႔မွသာ ကန္႔သတ္ခ်က္ႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ ႐ႈပ္ေထြးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ မသမာမႈမ်ား၊ လာဘ္စားမႈမ်ားကို ဖယ္ရွားႏိုင္ မည္ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူအားလံုး တစ္ေျပးညီအခြင့္အေရးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္လာေရာက္ ေဆာင္ရြက္ပါလ်က္ မွတ္ပံုတင္ မိတၱဴေတာင္းျခင္းမွာ လူထက္ စာရြက္က ပိုအေရးႀကီးသလို ျဖစ္ေနပါသည္။ 

ထို႔ျပင္ အထက္တာ၀န္ရွိသူအခ်ဳိ႕၏ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ မိမိဌာနက ေငြမည္မွ် ရွာေပးႏိုင္သည္ဆိုေသာ မလိုလားအပ္သည့္ ၿပိဳင္ဆိုင္ မႈမ်ား၊ ေရွး႐ိုးစြဲအယူအဆ မ်ားကလည္း ျပည္သူမ်ားအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးသဖြယ္ ျဖစ္ေနရပါသည္။

ထိုၿပိဳင္ဆိုင္မႈေၾကာင့္ပင္ အစစ ေဈးႏႈန္း မ်ားျမင့္တက္သည္ကို လက္ေတြ႕ျမင္ေန ရပါသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ေသာ အစိုးရ လုပ္ငန္း မ်ားကို အားက်ၿပီး ၀န္ေဆာင္မႈေပးေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္သည့္ ရန္ကုန္ ေဆး႐ံုႀကီးကဲ့သို႔ေသာဌာနကပါ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ သိန္း ဘယ္ႏွေထာင္ ျပန္ရွာေပးမည္ဟု လုပ္လာေသာအခါ ေဆးကုသမႈခံယူေသာ ျပည္သူမ်ား ဒုကၡေတြ႕ရ ပါေတာ့သည္။ 

ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးသည္ ကာရာအိုေက၊ အႏွိပ္ခန္းတို႔ကဲ့သို႔ ေပ်ာ္၍လာေသာ၊ ေငြေပါ၍လာေသာ ေနရာမဟုတ္သည္ကို တာ၀န္ရွိ သူမ်ား သိေစလိုပါသည္။

.....ျဖစ္ေနသည့္ ပံုစံမွာ 

မီးကားလာပါ၏၊ ဗို႔အားကမျပည့္၊

တယ္လီဖုန္းမ်ားကား ေပါလာပါ၏၊ ဆက္၍မရ၊

အင္တာနက္ကား ရွိပါ၏၊ လိုင္းကမတက္။ 

လမ္းေတြလည္း မ်ားလာပါ၏၊ အဖုအထစ္ႏွင့္ ခ်ဳိင့္မ်ား မကင္းဆိုသည့္အတိုင္း ျဖစ္ေနပါသည္။ 

ႏိုင္ငံေတာ္သည္ သဘာ၀သယံဇာတ ေပါႂကြယ္၀ည္ဟု သိထားၾကေသာ္လည္း ယခုအခါ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးသို႔ အလုပ္သမား တင္ပို႔ေနသည့္ ႏိုင္ငံဘ၀သို႔ က်ဆင္းသြားသည္မွာ စိတ္မေကာင္း စရာထက္ ေတြးတတ္မည္ဆိုပါက စိုးရိမ္ စရာအေနအထားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာတို႔၏ လူမ်ဳိးစ႐ုိက္အရ မိမိအိုးအိမ္ မွ ပစ္ခြာသြားလိုသူ နည္းပါးလွေသာ္လည္း စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ပညာေရးတို႔ အတြက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ား ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြာေနၾကသည္မွာ အစုလိုက္ အျပံဳ လိုက္ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ေနရပါသည္။ 

ယခုအခါ ေက်းလက္ေဒသမွ လူငယ္ အမ်ားစုသည္ပင္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ရရာ အလုပ္ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾက သျဖင့္ တစ္ခ်ိန္တြင္ လယ္ထြန္ပ်ဳိးႏႈတ္ မည့္သူပင္ မလံုေလာက္ေတာ့မည့္ အေရး စိုးရိမ္ေနရၿပီျဖစ္ပါသည္။ 

တဘက္ကို ေခါင္းတြင္ေပါင္းၿပီး ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ႀကီးမ်ားကိုင္ကာ ႏိုင္ငံ ျခားသို႔ ရရာအလုပ္သြားလုပ္မည့္ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားကို ရြာလံုးကြ်တ္ လိုက္ပို႔ေနၾကသူမ်ား ရန္ကုန္ေလဆိပ္ တြင္ ျမင္ေနရသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ ေတာ့သည့္၊အေျခအေနျဖစ္ေနပါသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္မီပညာေရးႏွင့္ မိသားစုအတြက္စား၀တ္ေနေရး ဖူလံုေစ မည့္ စီးပြားေရးကို ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္းတြင္ ရွာေဖြႏိုင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ဖန္တီးေပးသင့္ပါသည္။ 

ထိုသို႔ျဖစ္ရန္မွာ လည္း အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရား၏ မလိုလားအပ္ေသာ၊ ေခတ္ႏွင့္မေလ်ာ္ညီေတာ့ေသာ ဥပေဒမ်ား၊ စည္းမ်ဥ္း မ်ားကို ဖယ္ရွားသင့္သည္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။ 

၀န္ထမ္းမ်ားကို သ႐ုပ္ခြဲၾကည့္ပါကလည္း မိမိဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႐ိုးသားစြာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ား၊ ေငြေၾကးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ဂုဏ္ သိကၡာေၾကာင့္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားႏွင့္ မိမိရာထူးအဆင့္ကို အသံုးျပဳၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာသူမ်ားဟု သံုးမ်ဳိးခြဲၾကည့္ႏိုင္ပါ သည္။ 

ကြ်န္ေတာ္သည္ တေလာက ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးတစ္ခုတြင္ စက္႐ံု ထုတ္ပစၥည္းတစ္မ်ဳိး၀ယ္ယူရန္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့ပါသည္။ 

အဆိုပါ႐ံုးမွ ဖုန္း ဆက္ၿပီးလာခဲ့ရန္ ေျပာသျဖင့္ သြားေသာ အခါ စားပြဲေလးငါးလံုးကို ျဖတ္သန္းၿပီးမွ သက္ဆိုင္ရာအရာရွိေရွ႕ ေရာက္ပါသည္။ 

ထိုအရာရွိက သူရထားေသာ ရာထူးကို သူ႔ေယာကၡမက အေမြေပးထားခဲ့သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ ခင္ဗ်ား ၀ယ္ယူရန္ တင္ျပထားျခင္းကို ခြင့္မျပဳႏိုင္ဟု ေျပာပါသည္။ 

သူပင္ ကြ်န္ေတာ့ကို ႐ံုးလာခဲ့ရန္ ဖုန္းဆက္ေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မေရာင္းႏိုင္ပါကလည္း ဖုန္းထဲမွပင္ ေျပာ၍ၿပီးမည့္ကိစၥ (သို႔တည္း မဟုတ္) ဖုန္းျဖင့္မေျပာလိုသည္ထားဦး၊ ကြ်န္ေတာ္၏ ေလွ်ာက္လႊာတြင္ လိပ္စာပါၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ စာျဖင့္ ျပန္လည္အေၾကာင္း ျပန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလ်က္ ယခုကဲ့သို႔ ေခၚ ယူေျပာၾကားျခင္းကို လံုး၀နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။ 

အတူလိုက္ပါခဲ့သည့္မိတ္ေဆြတစ္ဦးကမူ ကြ်န္ေတာ္၏လက္ထဲတြင္ ပစၥည္းတစ္စံုတစ္ရာပါက ထိုအရာရွိေျပာမည့္အေျဖသည္ ေျပာင္း သြားႏိုင္ေၾကာင္း သူ႔အျမင္ကို ဖြင့္ဟ အၾကံေပးပါသည္။ 

အလားတူပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ လုပ္ငန္းတစ္ခု လုပ္ကိုင္ ခြင့္ရရန္ ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ က်ပ္သိန္းမည္မွ် ေပးသြင္းမည္ဟု ၀န္ႀကီးဌာန တစ္ခုထံ အဆိုျပဳလႊာ တင္သြင္းခဲ့ပါလ်က္ ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မေပးသူ တစ္ဦးအား အခမဲ့ခြင့္ျပဳလိုက္ျခင္း အေပၚ လည္းနားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ရပါသည္။ 

သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကလည္း ယခု ကဲ့သို႔ ရင္ဖြင့္ပါသည္။ 

သူ႔အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ စက္႐ံုတစ္႐ံုကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငွားရမ္းလုပ္ကိုင္လာသူျဖစ္ပါသည္။ 

ယခုေခတ္သစ္တြင္ စက္႐ံုကို ႏွစ္ရွည္ အငွားေရာင္းစနစ္အတြက္ တင္ဒါေခၚရာ သူသည္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ က်ပ္သိန္း ၁၀၀ ေပးသြင္း ပါမည္ဟု အဆိုျပဳခဲ့ပါလ်က္၊ လက္ရွိလုပ္ကိုင္ေနသူလည္း ျဖစ္ပါလ်က္ သူ႔ကိုခြင့္မျပဳဘဲ တစ္ႏွစ္မွ ၂၅ သိန္းသာေပးသူကို ငွားရမ္းခြင့္ ခ်ေပးျခင္း အေပၚ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္ဟု ဆိုလာပါသည္။ 

ယခင္စနစ္အတိုင္း လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚေစသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားလည္း ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္ကို ယခုအခ်က္မ်ားက သက္ေသျပ လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

ကြ်န္ေတာ့အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ ၂၅ သိန္းသာ ေပးသြင္းၿပီး အဆိုပါစက္႐ံု လုပ္ပိုင္ခြင့္ရသူကို သြားေမးၾကည့္မိပါ က ႏိုင္ငံေတာ္ ကိုသာ ၂၅ သိန္း သြင္းရတာ၊ ကြ်န္ေတာ္ကုန္တာ ခင္ဗ်ားတို႔အဆိုျပဳတဲ့ သိန္း ၁၀၀ ထက္မ်ားပါတယ္ဟု ျပန္ေျဖမည္မွာ အေသ အခ်ာျဖစ္သျဖင့္ မိမိနား ႏွင့္ ေဒါသကို အနားေပးသည့္အေနျဖင့္ မေမးမိေတာ့ပါ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အတိတ္ကံ မေကာင္းဟူေသာ စကားျဖင့္သာ ေျဖသိမ့္ခဲ့ရပါသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္ တင္ျပလိုသည္မွာ အစိုးရဌာန အသီးသီးတြင္ ယခင္ ေခတ္အဆက္ ဆက္ကတည္းက ခ်မွတ္ထားေသာ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီ လွသည့္ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ား၊ လိုက္နာရန္မျဖစ္ႏိုင္သည့္ ျမားေျမာင္လွစြာေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳ သည္အထိ အဆင့္ဆင့္တင္ျပရေသာလုပ္ငန္းစဥ္မ်ား၊ တရား၀င္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ မျပဳဘဲ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚေနသည့္ လုပ္ရပ္ မ်ားကို ရပ္တန္႔သင့္သည့္ အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။