ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္... အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ဟူ၍ သူသူငါငါ ေရးသားေနၾကသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေရာတိေရာရာ မာေဂ်လည္းပါ ဟူသည့္သေဘာျဖင့္ ေခတ္မီေအာင္ ခါေတာ္မီေရးသားျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ဦးစြာ အစီရင္ခံ တင္ျပလိုပါသည္။ 

ႏိုင္ငံေတာ္၏ ႏိုင္ငံ ေရးစနစ္သည္ ယခုအခါ ဒီမိုကေရစီစနစ္သို႔ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ကူးေျပာင္းေနသည္မွာ မည္သူမွ မျငင္းႏိုင္ေသာ အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ားအား ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့သည့္ သမၼတႀကီး၏လုပ္ရပ္အေပၚ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွ လႈိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုၾကသလို ကြ်န္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္လည္း မ်ားစြာ ေက်နပ္အားရမိပါသည္။

အနာဂတ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးသည္ အျပဳသေဘာေဆာင္စြာျဖင့္ အေကာင္း ဘက္သို႔သာ ဦးတည္သြားေတာ့မည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ပါသည္။ 

အခ်ဳိ႕ အေျမာ္အျမင္ႀကီးသူမ်ားဆိုလွ်င္ နဂိုရွိရင္းစြဲ အေရာင္မ်ားကို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ အျမန္ခြ်တ္ေနၾကသည္ကိုလည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေတြ႕ရွိရပါသည္။ 

သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးက ဒိုင္းနမစ္အသြင္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲေနေသာ္လည္း အစိုးရ၏ အခ်ဳိ႕ေသာယႏၲရားမ်ားကေတာ့ စတက္တစ္အသြင္ ယခင္ အတိုင္း မတုန္မလႈပ္ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ပိုဆိုးလာသည္မွာ ေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရမ်ားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအၾကား လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူမ်ား ဗ်ာမ်ား လာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

ယခင္က သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးဌာနတစ္ခုျဖင့္ ၿပီးသည့္ကိစၥကို ယခုအခါ ေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရသို႔ တစ္ဆင့္တင္ၿပီး ျပည္ေထာင္စု အစိုးရသို႔ ဆက္လက္ တင္ျပေနရသျဖင့္ လုပ္ငန္းၾကန္႔ၾကာမႈမ်ား ျဖစ္ေနရပါသည္။

ဥပမာ တစ္ခုတင္ျပလိုပါသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္သည္ ႐ိုးရာလက္ေ၀ွ႔ပြဲ စီစဥ္ သူတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ 

လက္ေ၀ွ႕ပြဲတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားပါလာသည္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ ေဒသအစိုးရ၏ ကက္ဘိနက္အစည္း အေ၀းသို႔ တင္ျပရပါသည္။ 

ခြင့္ျပဳခ်က္ရပါက ....အထိ ဆက္လက္တင္ျပခြင့္ ျပဳခ်က္ရယူၿပီး ထိုမွတစ္ဖန္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕ ကက္ဘိနက္အထိ တင္ျပ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူေနရသည္မွာ မျဖစ္သင့္ေသာကိစၥဟု ယူဆပါသည္။ 

ေခတ္စနစ္ႏွင့္ မေလ်ာ္ညီေသာ ဥပေဒမ်ားကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းေပးရန္ အၾကံျပဳ လိုပါေသးသည္။ 

သမၼတႀကီးသိသည့္အတိုင္း ယခုေခတ္အခါသည္ အင္တာနက္၊ အီးေမးလ္ကို အသံုးျပဳ၍ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရး လုပ္ငန္းမ်ား တြင္က်ယ္စြာ ေဆာင္ရြက္ေနရသည့္ ေခတ္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ထို႔ျပင္ အဆင့္ဆင့္ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ႀကိဳးနီစနစ္အတြင္း ျပည္သူမ်ားသာမက အစိုးရယႏၲရားကို ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ ၀န္ထမ္းမ်ားပါ ပိတ္မိေနၾကပါသည္။ 

မည္သည့္လုပ္ငန္းတြင္မဆို လိုက္နာရန္ခက္ခဲေသာ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ား၊ မ်ားျပားလွသည့္ လုပ္ငန္းအဆင့္မ်ား ခ်မွတ္ထားသျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးမႈမ်ား၊ ခြင့္ျပဳလိုသည္ကို ခြင့္ျပဳႏိုင္ၿပီး ခြင့္မျပဳလိုသည္ကို ခြင့္မျပဳႏိုင္သည့္ အေနအထားမ်ား ျဖစ္ေပၚေနပါသည္။ 

ေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းမ်ားဘက္မွလည္း အထက္အဆင့္ဆိုသူမ်ားသည္ သူတို႔ကို မည္သည့္လုပ္ပိုင္ခြင့္မွမေပးဘဲ ျဖစ္ေပၚ လာမည့္ျပႆနာမ်ားကိုသာ တာ၀န္ခံခိုင္းေနသည္ဟူေသာအသံမ်ား ၾကားေနရသလို အထက္မူ၀ါဒခ်မွတ္သူမ်ားထံမွလည္း ေအာက္ေျခသို႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပိုမို ေပးၿပီး တာ၀န္ယူလိုစိတ္ ေမြးေစေသာ္လည္း အစစအရာရာ အထက္သို႔သာ တင္ျပေနသည္ ဟူသည့္အသံမ်ား ၾကားေနရပါသည္။

အထက္ႏွင့္ေအာက္ အျပန္အလွန္ လက္ညႇိဳးထိုးေနသည့္ အထဲတြင္ ျပည္သူမ်ားမွာ ကြ်ဲႏွစ္ေကာင္ ၾကားက ေျမစာပင္ဘ၀မ်ဳိးျဖင့္ လုပ္ငန္းမ်ား ခက္ခဲေႏွာင့္ေႏွးေနရပါသည္။ 

ဤေနရာတြင္ အထက္ႏွင့္ေအာက္ ၾကားမွ အလယ္အလတ္အဆင့္ တာ၀န္ ရွိသူမ်ား၏ မွန္ကန္ေသာမူ၀ါဒ ခ်မွတ္မႈသည္ အေရးႀကီး သည္ဟု ထင္ပါသည္။

သေဘၤာသားမ်ားကို ကားသြင္းခြင့္ေပးမည္ဆိုၿပီး မည္သည့္ေမာ္ဒယ္ျဖစ္ရမည္၊ အသစ္ျဖစ္ရမည္၊ ဘယ္ေမာင္းျဖစ္ရမည္၊ ေဈး မည္မွ်ျဖစ္ရမည္ စသျဖင့္ မူခ် မွတ္လိုက္ေသာအခါ ထို မူေဘာင္ အတြင္းမွ မည္သည့္ကားမွ၀ယ္မရသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ မျဖစ္သင့္ေသာကိစၥပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ေပးကားေပး၏ မရ မဟုတ္ဘဲ မရေအာင္ေပးျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါသည္။ 

ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား မ်ားေလေလ လုပ္ေဆာင္ရခက္ေလေလ၊ မသမာမႈ မ်ားလာေလေလပင္ျဖစ္ပါသည္။

ျပည္သူမ်ား ျဖစ္ေစလိုသည္မွာ လုပ္ငန္းတိုင္းတြင္ ရွင္းလင္းေသာ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားျဖင့္ နည္းပါးေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားသာ ထားရွိေစလိုၾကပါသည္။ 

သို႔မွသာ ကန္႔သတ္ခ်က္ႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ ႐ႈပ္ေထြးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ မသမာမႈမ်ား၊ လာဘ္စားမႈမ်ားကို ဖယ္ရွားႏိုင္ မည္ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူအားလံုး တစ္ေျပးညီအခြင့္အေရးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ 

ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္လာေရာက္ ေဆာင္ရြက္ပါလ်က္ မွတ္ပံုတင္ မိတၱဴေတာင္းျခင္းမွာ လူထက္ စာရြက္က ပိုအေရးႀကီးသလို ျဖစ္ေနပါသည္။ 

ထို႔ျပင္ အထက္တာ၀န္ရွိသူအခ်ဳိ႕၏ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ မိမိဌာနက ေငြမည္မွ် ရွာေပးႏိုင္သည္ဆိုေသာ မလိုလားအပ္သည့္ ၿပိဳင္ဆိုင္ မႈမ်ား၊ ေရွး႐ိုးစြဲအယူအဆ မ်ားကလည္း ျပည္သူမ်ားအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးသဖြယ္ ျဖစ္ေနရပါသည္။

ထိုၿပိဳင္ဆိုင္မႈေၾကာင့္ပင္ အစစ ေဈးႏႈန္း မ်ားျမင့္တက္သည္ကို လက္ေတြ႕ျမင္ေန ရပါသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ေသာ အစိုးရ လုပ္ငန္း မ်ားကို အားက်ၿပီး ၀န္ေဆာင္မႈေပးေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္သည့္ ရန္ကုန္ ေဆး႐ံုႀကီးကဲ့သို႔ေသာဌာနကပါ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ သိန္း ဘယ္ႏွေထာင္ ျပန္ရွာေပးမည္ဟု လုပ္လာေသာအခါ ေဆးကုသမႈခံယူေသာ ျပည္သူမ်ား ဒုကၡေတြ႕ရ ပါေတာ့သည္။ 

ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးသည္ ကာရာအိုေက၊ အႏွိပ္ခန္းတို႔ကဲ့သို႔ ေပ်ာ္၍လာေသာ၊ ေငြေပါ၍လာေသာ ေနရာမဟုတ္သည္ကို တာ၀န္ရွိ သူမ်ား သိေစလိုပါသည္။

.....ျဖစ္ေနသည့္ ပံုစံမွာ 

မီးကားလာပါ၏၊ ဗို႔အားကမျပည့္၊

တယ္လီဖုန္းမ်ားကား ေပါလာပါ၏၊ ဆက္၍မရ၊

အင္တာနက္ကား ရွိပါ၏၊ လိုင္းကမတက္။ 

လမ္းေတြလည္း မ်ားလာပါ၏၊ အဖုအထစ္ႏွင့္ ခ်ဳိင့္မ်ား မကင္းဆိုသည့္အတိုင္း ျဖစ္ေနပါသည္။ 

ႏိုင္ငံေတာ္သည္ သဘာ၀သယံဇာတ ေပါႂကြယ္၀ည္ဟု သိထားၾကေသာ္လည္း ယခုအခါ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးသို႔ အလုပ္သမား တင္ပို႔ေနသည့္ ႏိုင္ငံဘ၀သို႔ က်ဆင္းသြားသည္မွာ စိတ္မေကာင္း စရာထက္ ေတြးတတ္မည္ဆိုပါက စိုးရိမ္ စရာအေနအထားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာတို႔၏ လူမ်ဳိးစ႐ုိက္အရ မိမိအိုးအိမ္ မွ ပစ္ခြာသြားလိုသူ နည္းပါးလွေသာ္လည္း စားေရး၊ ၀တ္ေရး၊ ပညာေရးတို႔ အတြက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ား ႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြာေနၾကသည္မွာ အစုလိုက္ အျပံဳ လိုက္ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ေနရပါသည္။ 

ယခုအခါ ေက်းလက္ေဒသမွ လူငယ္ အမ်ားစုသည္ပင္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ရရာ အလုပ္ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾက သျဖင့္ တစ္ခ်ိန္တြင္ လယ္ထြန္ပ်ဳိးႏႈတ္ မည့္သူပင္ မလံုေလာက္ေတာ့မည့္ အေရး စိုးရိမ္ေနရၿပီျဖစ္ပါသည္။ 

တဘက္ကို ေခါင္းတြင္ေပါင္းၿပီး ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ႀကီးမ်ားကိုင္ကာ ႏိုင္ငံ ျခားသို႔ ရရာအလုပ္သြားလုပ္မည့္ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားကို ရြာလံုးကြ်တ္ လိုက္ပို႔ေနၾကသူမ်ား ရန္ကုန္ေလဆိပ္ တြင္ ျမင္ေနရသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ ေတာ့သည့္၊အေျခအေနျဖစ္ေနပါသည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ေခတ္မီပညာေရးႏွင့္ မိသားစုအတြက္စား၀တ္ေနေရး ဖူလံုေစ မည့္ စီးပြားေရးကို ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္းတြင္ ရွာေဖြႏိုင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ဖန္တီးေပးသင့္ပါသည္။ 

ထိုသို႔ျဖစ္ရန္မွာ လည္း အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရား၏ မလိုလားအပ္ေသာ၊ ေခတ္ႏွင့္မေလ်ာ္ညီေတာ့ေသာ ဥပေဒမ်ား၊ စည္းမ်ဥ္း မ်ားကို ဖယ္ရွားသင့္သည္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။ 

၀န္ထမ္းမ်ားကို သ႐ုပ္ခြဲၾကည့္ပါကလည္း မိမိဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႐ိုးသားစြာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ား၊ ေငြေၾကးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ဂုဏ္ သိကၡာေၾကာင့္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားႏွင့္ မိမိရာထူးအဆင့္ကို အသံုးျပဳၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာသူမ်ားဟု သံုးမ်ဳိးခြဲၾကည့္ႏိုင္ပါ သည္။ 

ကြ်န္ေတာ္သည္ တေလာက ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးတစ္ခုတြင္ စက္႐ံု ထုတ္ပစၥည္းတစ္မ်ဳိး၀ယ္ယူရန္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့ပါသည္။ 

အဆိုပါ႐ံုးမွ ဖုန္း ဆက္ၿပီးလာခဲ့ရန္ ေျပာသျဖင့္ သြားေသာ အခါ စားပြဲေလးငါးလံုးကို ျဖတ္သန္းၿပီးမွ သက္ဆိုင္ရာအရာရွိေရွ႕ ေရာက္ပါသည္။ 

ထိုအရာရွိက သူရထားေသာ ရာထူးကို သူ႔ေယာကၡမက အေမြေပးထားခဲ့သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ ခင္ဗ်ား ၀ယ္ယူရန္ တင္ျပထားျခင္းကို ခြင့္မျပဳႏိုင္ဟု ေျပာပါသည္။ 

သူပင္ ကြ်န္ေတာ့ကို ႐ံုးလာခဲ့ရန္ ဖုန္းဆက္ေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မေရာင္းႏိုင္ပါကလည္း ဖုန္းထဲမွပင္ ေျပာ၍ၿပီးမည့္ကိစၥ (သို႔တည္း မဟုတ္) ဖုန္းျဖင့္မေျပာလိုသည္ထားဦး၊ ကြ်န္ေတာ္၏ ေလွ်ာက္လႊာတြင္ လိပ္စာပါၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ စာျဖင့္ ျပန္လည္အေၾကာင္း ျပန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလ်က္ ယခုကဲ့သို႔ ေခၚ ယူေျပာၾကားျခင္းကို လံုး၀နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။ 

အတူလိုက္ပါခဲ့သည့္မိတ္ေဆြတစ္ဦးကမူ ကြ်န္ေတာ္၏လက္ထဲတြင္ ပစၥည္းတစ္စံုတစ္ရာပါက ထိုအရာရွိေျပာမည့္အေျဖသည္ ေျပာင္း သြားႏိုင္ေၾကာင္း သူ႔အျမင္ကို ဖြင့္ဟ အၾကံေပးပါသည္။ 

အလားတူပင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ လုပ္ငန္းတစ္ခု လုပ္ကိုင္ ခြင့္ရရန္ ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ က်ပ္သိန္းမည္မွ် ေပးသြင္းမည္ဟု ၀န္ႀကီးဌာန တစ္ခုထံ အဆိုျပဳလႊာ တင္သြင္းခဲ့ပါလ်က္ ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မေပးသူ တစ္ဦးအား အခမဲ့ခြင့္ျပဳလိုက္ျခင္း အေပၚ လည္းနားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ရပါသည္။ 

သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကလည္း ယခု ကဲ့သို႔ ရင္ဖြင့္ပါသည္။ 

သူ႔အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ စက္႐ံုတစ္႐ံုကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငွားရမ္းလုပ္ကိုင္လာသူျဖစ္ပါသည္။ 

ယခုေခတ္သစ္တြင္ စက္႐ံုကို ႏွစ္ရွည္ အငွားေရာင္းစနစ္အတြက္ တင္ဒါေခၚရာ သူသည္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ က်ပ္သိန္း ၁၀၀ ေပးသြင္း ပါမည္ဟု အဆိုျပဳခဲ့ပါလ်က္၊ လက္ရွိလုပ္ကိုင္ေနသူလည္း ျဖစ္ပါလ်က္ သူ႔ကိုခြင့္မျပဳဘဲ တစ္ႏွစ္မွ ၂၅ သိန္းသာေပးသူကို ငွားရမ္းခြင့္ ခ်ေပးျခင္း အေပၚ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္ဟု ဆိုလာပါသည္။ 

ယခင္စနစ္အတိုင္း လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚေစသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားလည္း ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္ကို ယခုအခ်က္မ်ားက သက္ေသျပ လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

ကြ်န္ေတာ့အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သို႔ ၂၅ သိန္းသာ ေပးသြင္းၿပီး အဆိုပါစက္႐ံု လုပ္ပိုင္ခြင့္ရသူကို သြားေမးၾကည့္မိပါ က ႏိုင္ငံေတာ္ ကိုသာ ၂၅ သိန္း သြင္းရတာ၊ ကြ်န္ေတာ္ကုန္တာ ခင္ဗ်ားတို႔အဆိုျပဳတဲ့ သိန္း ၁၀၀ ထက္မ်ားပါတယ္ဟု ျပန္ေျဖမည္မွာ အေသ အခ်ာျဖစ္သျဖင့္ မိမိနား ႏွင့္ ေဒါသကို အနားေပးသည့္အေနျဖင့္ မေမးမိေတာ့ပါ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အတိတ္ကံ မေကာင္းဟူေသာ စကားျဖင့္သာ ေျဖသိမ့္ခဲ့ရပါသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္ တင္ျပလိုသည္မွာ အစိုးရဌာန အသီးသီးတြင္ ယခင္ ေခတ္အဆက္ ဆက္ကတည္းက ခ်မွတ္ထားေသာ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီ လွသည့္ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ား၊ လိုက္နာရန္မျဖစ္ႏိုင္သည့္ ျမားေျမာင္လွစြာေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳ သည္အထိ အဆင့္ဆင့္တင္ျပရေသာလုပ္ငန္းစဥ္မ်ား၊ တရား၀င္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ မျပဳဘဲ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚေနသည့္ လုပ္ရပ္ မ်ားကို ရပ္တန္႔သင့္သည့္ အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။